Къабурлар ачыла, Аллагьны хыйлы оьлген адамлары тириле.
Олар, къабурларындан чыгъып, Иса тирилгенден сонг, сыйлы шагьаргъа гирип, бир хыйлы адамлагъа гёрюнелер.
Ондагъыланы бир пайы саддукейлер, биревю пайы буса фарисейлер болгъанны англагъанда, Павел ягьудилени оьр мажлисини ортакъчыларына къычырып: – Къардашлар! Мен фарисейлени уланы фарисеймен. Магъа оьлген адамлар тирилегенине инанагъаным саялы дуван этелер, – дей.
Саддукейлер не оьлюмден тирилмек, не малайиклер, не ругьлар ёкъ затлар дейлер, фарисейлер буса буланы барын да къабул этелер.
Сизге бир сырны ачайым: биз барыбыз да оьлмежекбиз. Амма бирден, гёз юмуп, гёз ачгъынча, мюгьлетде ахырынчылай сюр чалагъанда, алышынажакъбыз. Сюр чалынажакъ ва оьлюлер чиримеген гьалында тирилежек, биз де алышынажакъбыз.