Олар Исаны янына гелгенде, ичинден жинлер чыкъгъан адам гийинип олтургъанын, ону башында гьакъылы барын гёргенде, къоркъалар.
Жин бек акъырып ва яшны гючлю кюйде аврув тутдуруп, ондан чыгъып тая. Яш оьлгендей болуп, сойралып къала ва кёплер: – О оьлдю! – дейлер.
Публийни атасы иссиликден ва къанкъурсакъдан авруп ята эди. Павел, ону янына гирип, дуа этип, уьстюне къолларын салып, ону сав этди.
Шону гёргенде, атавдагъы башгъа аврувлулар да, ону янына гелип, сав болмагъа башладылар.