Магъа: «Я Раббим! Я Раббим!» – дейген гьар ким Аллагьны гьакимлигини тюбюне тюшмежек. Онда янгыз кёклердеги Атамны сюегенин этегенлер болажакълар.
Мени бу сёзлериме тынглап, буланы кютмейген адам буса оьзюню уьюн къайырны уьстюнде къургъан гьайгев адамгъа ошап къалажакъ.
О да: «Сюймеймен», – деп жавап да берип, артда гьёкюнюп, бара.
Аллагьны каламын янгыз эшитип къоймакъ булан оьзюгюзню алдатып къоймагъыз, ону кютме де кютюгюз!
Каламгъа тынглап, ону кютмейген гиши оьзюню сыпатына гюзгюден къарайгъан гишиге ошайдыр.
О къарап, оьзюн гёрер, тайгъанда буса, бет келпети нечик экенни унутуп къалар.
Аллагьны азатлыкъ гелтиреген камиллешген Къанунуна тынглама да тынглап, унутуп къоягъан тюгюл, огъар тергевлю тынглайгъан, ону къоллай туруп, огъар гёре юрюйген адам оьзюню амалларында насипли болур.
Булайлыкъда, биз Къанунну иман булан инкар этебизми? Гьеч этмейбиз! Биз иманыбыз булан Къанунну беклешдиребиз.
Олар Аллагьны таныйбыз деп къычыралар, амма оьзлени ишлери булан олар Ону инкар этелер. Олар жиргенч, айтгъангъа тынгламайгъан ва гьеч бир яхшы ишге ярахсыз гишилер.
Булар инамлы сёзлердир. Аллагьгъа иман салгъанлар яхшы ишлер булан машгъул болсун учун, сен бу сёзлени ташдырып айтгъанынгны сюемен. Бу олагъа да, башгъалагъа да пайдалы.
Оьзлени яшаву пайдасыз оьтмесин учун, бизинкилер, гьар гюнлюк тарыкъ-герекни гьакъында ойлаша туруп, яхшы ишлер этмеге уьйренмеге тарыкъ.