Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat,
światłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeś niebo jak namiot,
wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru.
Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi — ogień i płomienie.
Umocniłeś ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie zachwieje.
Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią, stanęły wody ponad górami.
Musiały uciekać wobec Twej groźby, na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie.
Wzniosły się na góry, opadły na doliny, na miejsce, któreś im naznaczył.
Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają, nigdy nie wrócą, by zalać ziemię.
Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą:
poją one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie;
nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi głos swój wydaje.
Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię.
Każesz rosnąć trawie dla bydła i roślinom, by człowiekowi służyły, aby z roli dobywał chleb
i wino, co rozwesela serce ludzkie, by rozpogadzać twarze oliwą, by serce ludzkie chleb krzepił.