We śnie i w nocnym widzeniu, gdy spada sen na człowieka; i w czasie drzemki na łóżku
otwiera On ludziom oczy, przerażenie budzi w ich sercu.
Chce odwieść człowieka od grzechu i męża uwolnić od pychy,
uchronić duszę od grobu, a życie — od ciosu dzidy.
Przez cierpienie nawraca na łożu i udrękę w kościach nieustanną.
Kiedy posiłek już zbrzydnie i smaczne pokarmy są wstrętne;
gdy ciało mu w oczach zanika i nagie kości zostają,
jego dusza się zbliża do grobu, a życie do miejsca umarłych.
Gdy ma on swego anioła, obrońcę jednego z tysiąca, co mu wyjaśni powinność;
zlituje się nad nim i prosi: Uwolnij od zejścia do grobu, za niego okup znalazłem —
to wraca do dni młodości, jak wtedy ciało ma rześkie,
błaga Boga, a On się lituje, radosne oblicze nań zwraca. Przywrócono mu dawną prawość
i ludziom swym tak wyśpiewuje: Grzeszyłem, przewrotnie działałem, nie oddał mi On według mej winy,
uwolnił od zejścia do grobu, me życie raduje się światłem.
Bójcie się Pana, święci Jego, gdyż bogobojni nie doświadczają biedy.
Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko — wyrocznia Pana. Ale Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu, i który z drżeniem czci moje słowo.