і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,
які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,
у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.
І вось — насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,
узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;
то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.
Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:
«Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;
таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і — знайшла цябе.
Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;
спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.
Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;
бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;
кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».
Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.
Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,
пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно — пагібель яе.
Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.
Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;
бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:
дом яе — дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.
Каб ты не спасьцігнуў сьцежкі жыцьця яе, дарогі яе нясталыя, і ты ня зьведаеш іх.