І стаў цар у гневе сваім з гасьціны і пайшоў у сад пры палацы; а Аман застаўся ўмольваць за жыцьцё сваё царыцу Эстэр, бо бачыў, што вызначана яму ліхая доля ад цара.
Гнеў цара — як рык ільва, а ласка ягоная — як раса на траву.
Пагроза царовая — нібы рык ільва: хто дражніць яго, той грэшыць супроць самога сябе.
Цярплівасьць схіляе да літасьці вяльможу, і мяккі язык ломіць костку.