Калі ўспамінаю пра гэта, душу маю выліваю, бо хадзіў я з мноствам людзей; уступаў зь імі ў храм Божы з голасам радасьці і падзякі натоўпу сьвяточнага.
Божа! Ты нас адкінуў, Ты паглуміў нас, угневаўся Ты; вярніся да нас,
Пакладзі, Госпадзе, ахову на вусны мае, і аслані дзьверы вуснаў маіх;
Гляджу праваруч і бачу, што ніхто не прызнае мяне: ня стала мне сховаў, ніхто за душу маю ня мае турботы.