А я — ледзь ногі мае не пахіснуліся, ледзь падэшвы мае не пакаўзнуліся, —
я быў ліхім пазайздросьціў, як пабачыў дабрадзенства бязбожных,
бо няма ім цярпеньняў да самае сьмерці, і сіла моцная ў іх;
на працы людзкой іх няма, і разам зь людзьмі яны ўціску ня знаюць.
Вось таму іхняя пыха, як нашыйнік, абклала іх, і дзёрзкасьць, як убор, аблягае іх;
вылазяць ім вочы ад тлушчу, жаданьні ў сэрцы іхнім варушацца,
сьмяюцца яны з усяго; зласьліва паклёпы наводзяць; ганарыста гавораць;
Зямля ваша спустошана; гарады вашыя агнём спалены; палі вашыя на вашых вачах паядаюць чужынцы; усё запусьцела, быццам пасьля руйнаваньня чужынскага.
І дамы іхнія пяройдуць да іншых, гэтак сама і палі і жонкі; бо Я працягну руку Маю на насельнікаў гэтай зямлі, кажа Гасподзь.
Чужыя пажыралі сілу ягоную, — і ён не заўважаў; сівізна пакрыла яго, а ён ня ведае.