удзень яны сустракаюць цемру і аполудні ходзяць вобмацкам, як поначы.
перш чым адыду, — і ўжо не вярнуся, — у край цемры і ценю сьмяротнага,
у край змроку, які ёсьць змрок ценю сьмяротнага, дзе няма ладу, дзе цёмна, як сама цемра.
Падыме яго ўсходні вецер і панясе, і ён порстка пабяжыць ад яго.
Памкнецца на яго і не пашкадуе, як бы ён ні высільваўся, каб уцячы ад рукі ягонай.
Пляснуць па ім рукамі і пасьвішчуць над ім зь месца ягонага!
і каб адабралася ў бязбожных сьвятло іхняе і дзёрзкая рука іхняя паламалася?