нібы кветка, ён выходзіць і ападае; уцякае, як цень, і ня спыняецца.
Ты пакрыў мяне маршчынамі ў сьведчаньне супроць мяне; паўстае на мяне зморанасьць мая, у твар дакарае мяне.
Твар мой пачырванеў ад плачу, і на павеках маіх цень сьмерці,
Высахла ад маркоты вока маё, пастарэла яно праз маіх ворагаў.
Гасподзь сядзеў над патопам, і сядзецьме Гасподзь царом вечна.