Ці ты даў каню сілу і апрануў шыю ягоную ў грыву?
Ці можаш ты спалохаць яго, як саранчу? Храп ноздраў ягоных — жудасьць;
капае нагамі зямлю і захапляецца сілаю; ідзе насустрач зброі;
ён сьмяецца зь небясьпекі і не палохаецца і не адварочваецца ад меча;
калчан гучыць над ім, бліскае капэё і дзіда;
у парыве і лютасьці ён глытае зямлю і ня можа стаяць пры гуку трубы;
пры трубным гуку ён падае голас: гу! гу! і здалёк чуе бітву, зычныя галасы правадыроў і крык.
Дакуль, Госпадзе, зусім забывацьмеш мяне, дакуль аблічча хавацьмеш Сваё ад мяне?
Шукаў Я ў іх чалавека, які паставіў бы сьцяну і стаў бы перад Мною ў праломіне за гэтую зямлю, каб Я не загубіў яе, але не знайшоў.
Бо як упартае цяля, упарты стаў Ізраіль; ці будзе цяпер Гасподзь пасьвіць іх, як ягнят на шырокай пашы?!
Не марудзіць Гасподзь з выкананьнем абяцаньня, як некаторыя лічаць гэта марудлівасьцю; а доўга трывае нас, ня хочучы, каб хто загінуў, а каб усе прыйшлі да каяньня.
А рэшта людзей, якія не памерлі ад гэтых пошасьцяў, не раскаяліся ў дзеях рук сваіх, так каб не пакланяцца дэманам і залатым, срэбраным, медным, каменным і драўняным ідалам, якія ня могуць ні бачыць, ні чуць, ні хадзіць;