Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?
Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?
Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна
з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,
ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;
ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.
Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.
Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.
Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.
Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,
якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.
Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?
Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?
Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,
бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.
Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.
І зьненавідзеў жыцьцё я: бо апрыкралі мне ўсе ўчынкі, якія пад сонцам зьдзяйсьняюцца; бо ўсё — пустая марнасьць і пагоня за ветрам!
Пракляты дзень, у які я нарадзіўся; дзень, у які нарадзіла мяне маці мая, хай ня будзе дабраславёны!
Выкляты чалавек, які прынёс вестку бацьку майму і сказаў: «у цябе нарадзіўся сын» і тым вельмі парадаваў яго.
І хай будзе з тым чалавекам, як з гарадамі, якія разбурыў Гасподзь і не пашкадаваў; хай чуе ён раніцай енк і аполудні галашэньне,
за тое, што ён не забіў мяне ў самай нутрыне — так, каб маці мая была мне труною, і чэрава яе заставалася вечна цяжарнае.
Навошта я выйшаў з нутрыны, каб бачыць працу і скрухі, і каб дні мае зьніклі ў няславе?