І нюхаў Гасподзь прыемныя пахошчы, і сказаў Гасподзь у сэрцы Сваім: ня буду больш праклінаць зямлю за чалавека, бо намысел сэрца чалавечага — зло ад маладосьці ягонай; і ня буду болей пабіваць усё жывое, як Я зрабіў:
Дакуль, Госпадзе, зусім забывацьмеш мяне, дакуль аблічча хавацьмеш Сваё ад мяне?
Дакуль буду вагацца ў душы маёй, скруху ў сэрцы маім насіцьму штодзённа? Дакуль вораг мой будзе ўзносіцца нада мною?
Вось, я ў беззаконьні зачаты, і ў грэху маці мая нарадзіла мяне.
сэрца, якое куе ліхія намыслы, ногі, якія шпарка бягуць да ліхадзейства,
Падступнае сэрца чалавечае найбольш і да краю сапсаванае; хто спазнае яго?
бо з сэрца выходзяць ліхія намыслы, забойствы, пералюбы, распуста, крадзяжы, ілжывыя сьведчаньні, зьнявагі:
бо ўсе зграшылі і пазбаўлены славы Божай,