Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:
«Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;
таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і — знайшла цябе.
Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;
спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.
Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;
бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;
кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».
Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.
Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,
пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно — пагібель яе.
Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.
Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;